Na tożsamości kulturową składa się wiele elementów, w tym regionalne produkty, zwyczaje i zachowania, tradycyjne gatunki roślin i zwierząt, ale także sposoby przetwórstwa, tradycyjne przepisy kulinarne i receptury. Nierzadko, mają one wartość nie tylko kulturową, ale także ekonomiczną. Posiadają zatem potencjał komercyjny. Przy współczesnym tempie życia powoli zatracane są walory wiejskiego i górskiego krajobrazu. Zanikają przejawy folkloru oraz tradycyjne i lokalne produkty, które stają się dobrem limitowanym, często także zapomnianym. Dlatego, konieczne staje się zachowanie i promocja tych wartości – enklaw krajobrazowych, zwyczajów, niepowtarzalnych ras zwierząt i odmian roślin oraz produkowanej tradycyjnymi metodami żywności – dla przyszłych pokoleń oraz dla pokoleń współczesnych, jako odskoczni od zgiełku cywilizacji.
Dziedzictwo kulturowe ma wartość nie tylko kulturową, ale także ekonomiczną.
Dziedzictwo kulinarne i przyrodnicze przejawia się w surowcach i produktach pochodzenia roślinnego, które bazują na „starych odmianach roślin”, w regionalnych recepturach dań i potraw stanowiących dziedzictwo regionu, w tym produktach marynowanych i ukwaszonych, produktach z tradycyjnymi ziołami i przyprawami oraz lokalnych produktach z roślin dziko rosnących i grzybów. Dziedzictwo przyrodnicze i kulinarne to także sposoby i miejsca wytwarzania produktów roślinnych, z uwzględnieniem produkcji domowej, produkcji w małych gospodarstwach rolnych, zrzeszeniach (stowarzyszeniach) hodowców, a także specyficzny, tradycyjny sprzęt używany do powyższej produkcji w odniesieniu do współczesnych wymagań HACCP.
Zachęcamy do pobrania pełnych wersji opracowań poświęconych wybranym zagadnieniom rozwoju regionalnego i społeczno-gospodarczego z uwzględnieniem dziedzictwa kulturowego. Publikacje udostępniane są nieodpłatnie.
